WYPIĄŁ SIĘ I WYJECHAŁ Z … RADOMIA

Nie. Nie. Nikogo nie będę oskarżać.
To tylko ta dyskusja, która się rozpętała po artykule Zosi Bysiec…
Bardzo dla mnie bolesna i smutna.
Dziś chcę powiedzieć o moich rozterkach. Z własnego podwórka.
Jednak muszę zacząć od lat swojej młodości. Inaczej będzie trudno mnie zrozumieć. Szczególnie dla  „rodowitego radomianina”.

W domu było bardzo biednie. Dziś z perpektywy czasu mogę śmiało powiedzieć, że największym bogactwem jakie wyniosłam z domu rodzinnego jest potrzeba wiedzy. Nie udało się rodzicom zdobyć szkół. Takie były czasy.
Matka wiedzę widziała w gwiazdach na niebie, a ojciec w ojczystej literaturze.
Każde miało jakiś swój azyl, by nie rozpaczać z powodu niedostatku. Dlatego w tym względzie byli jednomyślni i ciągle nam powtarzali: –  uczcie się, bo inaczej będziecie parobkami u sąsiadów. 
Niemalże zakodowali te słowa w naszych głowach.
Więc uczyłyśmy się. A że byłyśmy wyuczalne i systematyczne,  wychodziło nam dobrze.
Na tyle dobrze, że nie bałyśmy się trudnych wyzwań. 
I….. opuściłyśmy swoje rodzinne gniazdo.
Ja swoją przyszłość widziałam w Radomiu.
35 lat temu o Radomiu mówiło się ” miasto z przyszłością”.
Jedno z trzech w Polsce tak szybko się rozwijających. O ile sobie jeszcze dobrze przypominam to Piastów pod Warszawą był na I miejscu.
Radom to przemysł, przemysł i jeszcze raz przemysł. Pracy nie zabraknie. Rąk do pracy wciąż mało. Tak się mówiło o Radomiu. I rzeczywiście. Ludzi przywożono z pobliskich wsi. Osiedlali się w Radomiu. Dlatego zdecydowałam się na Radom..
Można odpowiedzialnie powiedzieć –  pracowaliśmy na rzecz Radomia. Służyliśmy Radomiowi. Dziś naszej pracy często się nie zauważa, lub nie chce zauważać. Liczą się tylko „rodowici radomianie”.
Mnie to bardzo boli. Czuję się radomianką II kategorii.
Radom jest drugą moją ” małą ojczyzną”. Kocham go nie mniej jak swoje Zalewsze i staram się na jego rzecz pracować jak najlepiej. 
Jednakże jak każdy, oczekuję uznania dla swojej pracy, choć to praca głównie na rzecz dzieci i  rodziny. Ale to także i praca społeczna (wyssana z mlekiem matki). To wszystko na rzecz Radomia.

I takich jak ja jest w Radomiu wielu. Pracujemy, kształcimy swoje dzieci, stawiamy mieszkania, kupujemy samochody… To wszystko robimy także dla Radomia. Ale oczekujemy od miasta uznania dla naszej pracy. A uznanie dla naszej pracy to nie tylko godziwe wynagrodzenie, to także inwestowanie w nas i  w nasze dzieci.
Dziecko nie jest złem koniecznym. Dziecko jest naszym dobrem. Ale ono także oczekuje uznania za swoją ciężką pracę, jaką jest nauka.
Radom może się szczycić wysokim poziomem wiedzy uczniów szkół podstawowych, gimnazjalnych i średnich.
Radom powinien dążyć, aby w ten pęd młodzieży po wiedzę na najwyższym poziomie inwestować. I … na ich zdobytą wiedzę ciężką pracą  … być otwartym.

Zacznijmy od odszukania podań o pracę i przeanalizujmy je.
Iluż to młodych nie otrzymało nawet odpowiedzi, a ilu odesłano z kwitkiem.
Jak to na prawdę jest z tą działalnością gospodarczą dla początkujących.
Drobiazg. Może się czepiam szczegółów, ale urządy często  nawet same sobie dokumentów nie skserują, tylko ganiają  petentów po punktach ksero.
Rozumiem, że papier kosztuje, ale przecież są skanery i inne wynalazki techniki. 
A jak ma rozpocząć działalność młody człowiek jak on z marszu nie ma gotowości kredytowej. Jakiś absurd. Pracujący na dobrym etacie dziś, może otrzymać kredyt, choćby jutro miał ten  etat starcić.
Rozpoczynający pracę na własny rachunek nie ma tak dobrze.

Wielu spraw nasza samorządowa władza nie zauważa.
Nie chce?

Więc …
Wyjeżdżają. 
Nie zawsze chcą – najczęściej muszą.
Do Irlandii, Anglii, Warszawy,  Kielc … Zakrzewa.
Liczą … na obcych.
Bywa, że wracają i rejestrują się w PUPie.

A wyjeżdżają odkąd ul. 1905 Roku zmieniła swoje oblicze. 
Codziennie widzę tę ulicę.
Boli.

WSZYSTKIM TYM, KTÓRZY MUSZĄ WYJECHAĆ Z RADOMIA
dedykuję wiersz pt.”Korzenie” z tomiku „Zwierciadło”  

KORZENIE

Może się w innym świecie obudzisz
A wiatr rozwieje twoje marzenia
Może też innych pokochasz ludzi
Jednak pamiętaj o swych korzeniach